ამპეკორი™ / AMPECOR™
- გამოშვების ფორმა: 10 მგ / 1,25 მგ / 4,07 მგ აპკიანი გარსით დაფარული 30 ტაბლეტი
- გაცემის რეჟიმი: II ჯგუფი (გაიცემა ფორმა N3 რეცეპტით)
ამპეკორი™ არის პრეპარატი, რომელიც წარმოადგენს სამი ჰიპოტენზიური კომპონენტის კომბინაციას არტერიული ჰიპერტენზიის მქონე პაციენტებში არტერიული წნევის კონტროლის დამატებითი მექანიზმებით.
პერინდოპრილის ერბუმინი-ფერმენტის ინჰიბიტორი, რომელიც გადააქცევს ანგიოტენზინ I-ს ანგიოტენზინ II-ად (აგფ ინჰიბიტორი) , ინდაპამიდი-თიაზიდური დიურეტიკი და ამლოდიპინი-კალციუმის არხების ბლოკატორი. პრეპარატ ამპეკორის™™ ფარმაკოლოგიური თვისებები აერთიანებს მისი თითოეული მოქმედი ნივთიერების თვისებებს. გარდა ამისა, პერინდოპრილის/ინდაპამიდის კომბინაცია უზრუნველყოფს ორი კომპონენტის ანტიჰიპერტენზიული ეფექტების ადიტიურ სინერგიას.
ფარმაკოკინეტიკა
პერინდოპრილ/ინდაპამიდის და ამლოდიპინის კომბინაციაში გამოყენება არ ცვლის პრეპარატის ფარმაკოკინეტიკურ თვისებებს მათ ცალ-ცალკე მიღებასთან შედარებით.
პერინდოპრილი
შეწოვა და ბიოშეღწევადობა
შიგნით მიღებისას პერინდოპრილი სწრაფად შეიწოვება კუჭ-ნაწლავის ტრაქტიდან, სისხლის პლაზმაში Сmax მიიღწევა მიღებიდან 1 სთ-ის შემდეგ (პერინდოპრილი არის პროწამალი, პერინდოპრილატი არის აქტიური მეტაბოლიტი). სისხლის პლაზმიდან პერინდოპრილის ნახევრადგამოყოფის პერიოდი შეადგენს 1 სთ-ს, ვინაიდან საკვების მიღება ანელებს პერინდოპრილის პერინდოპრილატად გარდაქმნის პროცესს, რაც გავლენას ახდენს ბიოშეღწევადობაზე, პერინდოპრილი უნდა იქნას მიღებული დღეღამეში ერთხელ, დილით, ჭამის წინ
განაწილება
თავისუფალი პერინდოპრილატის განაწილების მოცულობა დაახლოებით 0,2 ლ/კგ-ს შეადგენს. პერინდოპრილატის შეკავშირება სისხლის პლაზმის ცილებთან, ძირითადად აგფ-თან, 20%-ს შეადგენს და დოზაზეა დამოკიდებული.
ბიოტრანსფორმაცია
პერინდოპრილი არის პროწამალი. მიღებული დოზის 27% ხვდება სისხლის მიმოქცევაში აქტიური მეტაბოლიტის -პერინდოპრილატის სახით. აქტიური მეტაბოლიტის-პერინდოპრილატის გარდა, ასევე წარმოიქმნება 5 არააქტიური მეტაბოლიტი.
სისხლის პლაზმაში პერინდოპრილატის Сmax მიიღწევა შიგნით მიღებიდან 3-4 სთ-ის განმავლობაში.
გამოყოფა
პერინდოპრილატი ორგანიზმიდან გამოიყოფა თირკმელებით, თავისუფალი ფრაქციის ნახევრადგამოყოფის საბოლოო პერიოდი დაახლოებით 17 საათს შეადგენს , წონასწორობის მდგომარეობა მიიღწევა 4 დღის განმავლობაში.
ინდაპამიდი
შეწოვა
ინდაპამიდი სწრაფად და მთლიანად შეიწოვება კუჭ-ნაწლავის ტრაქტიდან. შიგნით მიღების შემდეგ სისხლის პლაზმაში Сmax მიიღწევა დაახლოებით 1 სთ-ში.
განაწილება
სისხლის პლაზმის ცილებთან შეკავშირება 79%-ს შეადგენს.
მეტაბოლიზმი და გამოყოფა
ნახევრადგამოყოფის პერიოდი შეადგენს 14-24 სთ-ს. (საშუალოდ 18 სთ-ს). ინდაპამიდის განმეორებითი მიღება არ იწვევს მის კუმულაციას. ორგანიზმიდან ძირითადად თირკმელებით (მიღებული დოზის 70%) და ნაწლავების (22%) საშუალებით არააქტიური მეტაბოლიტების სახით გამოიყოფა.
ამლოდიპინი
შეწოვა და ბიოშეღწევადობა
თერაპიული დოზების შიგნით მიღებისას ამლოდიპინი კარგად შეიწოვება კუჭ-ნაწლავის ტრაქტიდან. სისხლის პლაზმაში Сmax მიიღწევა მიღებიდან 6-12 სთ-ის განმავლობაში. აბსოლუტური ბიოშეღწევადობა შეადგენს 64-80%, საკვების მიღებაზე დამოკიდებული არ არის
განაწილება:
განაწილების მოცულობა დაახლოებით 21ლ/კგ-ს შეადგენს. in vitro გამოკვლევებმა აჩვენეს, რომ მოცირკულირე ამლოდიპინის დაახლოებით 97,5% უკავშირდება პლაზმის ცილებს.
მეტაბოლიზმი
ამლოდიპინი ინტენსიურ მეტაბოლიზმს განიცდის ღვიძლში არააქტიური მეტაბოლიტების წარმოქმნით; მიღებული დოზის 10% უცვლელი სახით და 60%- მეტაბოლიტების სახით გამოიყოფა თირკმელებით.
გამოყოფა:
სისხლის პლაზმიდან საბოლოო ნახევრადგამოყოფის პერიოდი შეადგენს დაახლოებით 35-50 სთ-ს, რაც ამლოდიპინის დღე-ღამეში ერთხელ მიღების საშუალებას იძლევა.
მიღების ჩვენებები
ჩანაცვლებითი თერაპიის სახით ესენციური არტერიული ჰიპერტენზიის დროს პერინდოპრილ/ინდაპამიდისა და ამლოდიპინის იმავე დოზების კომბინაციის გამოყენებით უკვე კონტროლირებად პაციენტებში.
უკუჩვენება
აქტიური ნივთიერებების, სხვა სულფონამიდების, დიჰიდროპირიდინის წარმოებულების, სხვა აგფ ინჰიბიტორების, ასევე პრეპარატის შემადგენელი ნებისმიერ დამხმარე ნივთიერების მიმართ მომატებული მგრძნობელობა.
ჰემოდიალიზი
არანამკურნალევი გულის უკმარისობა დეკომპენსაციის სტადიაში.
თირკმლის მწვავე უკმარისობა (კრეატინინის კლირენსი (კკ) 30 მლ/წთ-ზე ნაკლები).
საშუალო სიმძიმის თირკმლის უკმარისობა (კრეატინინის კლირენსი (კკ) 60 მლ/წთ-ზე ნაკლები)
პერინდოპრილ/ინდაპამიდის კომბინირებული დოზირებისთვის 8.14 მგ/2.5 მგ (ანუ ამპეკორი™ ფორტე 5 მგ/2.5 მგ/8.14 მგ და 10 მგ/2.5 მგ/8.14 მგ).
ანგიონევროზული შეშუპება (კვინკეს შეშუპება) ანამნეზში, დაკავშირებული აგფ ინჰიბიტორების გამოყენებასთან.
მემკვიდრეობითი/იდიოპათიური ანგიონევროზული შეშუპება
ორსულობა
ლაქტაციის პეროდი
ღვიძლის ენცეფალოპათია
ღვიძლის მწვავე უკმარისობა
ჰიპოკალიემია
მძიმე არტერიული ჰიპოტენზია
შოკი, მათ შორის კარდიოგენური შოკი
მარცხენა პარკუჭის გამომავალი ტრაქტის ობსტრუქცია ( მაგ. კლინიკურად მნიშვნელოვანი აორტის სტენოზი).
ჰემოდინამიკურად არასტაბილური გულის უკმარისობა მიოკარდიუმის მწვავე ინფარქტის შემდეგ.
ალისკირენის შემცველ პრეპარატებთან ერთდროული გამოყენება შაქრიანი დიაბეტის ან თირკმლის ფუნქციის დარღვევის მქონე პაციენტებში (GFR <60 მლ/წთ/1,73 მ2).
საკუბიტრილთან/ვალსარტანთან ერთდროული გამოყენება.
ექსტრაკორპორალური მკურნალობა, რომელიც იწვევს სისხლის კონტაქტს უარყოფითად დამუხტულ ზედაპირებთან.
თირკმლის არტერიების კლინიკურად მნიშვნელოვანი ორმხრივი სტენოზი ან ერთადერთი თირკმლის არტერიის სტენოზი.
განსაკუთრებული მითითებები
ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი სიფრთხილის ზომები, რომლებიც დაკავშირებულია პრეპარატის ცალკეული კომპონენტების მიღებასთან, უნდა იქნას გათვალისწინებული მათი ფიქსირებული კომბინაციის გამოყენებისას, როგორც პრეპარატ ამპეკორის™ ნაწილი.
ლითიუმი:
პერინდოპრილის და ინდაპამიდის კომბინაციის ერთდროული გამოყენება ლითიუმის პრეპარატებთან, როგორც წესი რეკომენდებული არ არის.
რენინ-ანგიოტენზინ-ალდოსტერონის სისტემის ორმაგი ბლოკადა (RAAS)
კლინიკური კვლევების მონაცემები აჩვენებს, რომ აგფ ინჰიბიტორების, ანგიოტენზინ II რეცეპტორების ბლოკატორების ან ალისკირენის ერთდროული გამოყენება ზრდის ჰიპოტენზიის, ჰიპერკალიემიის და თირკმელების ფუნქციის დარღვევის რისკს. (თირკმლის მწვავე უკმარისობის (ARF) ჩათვლით). ამიტომ, RAAS-ის ორმაგი ბლოკადა აგფ ინჰიბიტორების, ანგიოტენზინ II რეცეპტორების ბლოკატორების ან ალისკირენის კომბინირებული დანიშვნით რეკომენდებული არ არის; აუცილებლობის შემთხვევაში, ის უნდა განხორციელდეს თირკმლის ფუნქციის, ელექტროლიტების და არტერიული წნევის რეგულარული მონიტორინგის ქვეშ. აგფ ინჰიბიტორები და ანგიოტენზინ II რეცეპტორების ბლოკატორები არ უნდა იქნას გამოყენებული ერთდროულად დიაბეტური ნეფროპათიის მქონე პაციენტებში.
კალიუმის შემნახველი დიურეტიკები, კალიუმის შემცველი დანამატები, კალიუმის შემცველი მარილის შემცვლელები
ჩვეულებრივ არ არის რეკომენდებული პერინდოპრილის, კალიუმის შემნახველი დიურეტიკების, კალიუმის შემცველი დანამატების, კალიუმის შემცველი მარილის შემცვლელების ერთდროული გამოყენება.
ნეიტროპენია/აგრანულოციტოზი/თრომბოციტოპენია/ანემია
ნეიტროპენია/აგრანულოციტოზი, თრომბოციტოპენია და ანემია აღინიშნა პაციენტებში, რომლებიც იღებდნენ აგფ ინჰიბიტორებს. ნეიტროპენია იშვიათად ვითარდება თირკმელების ნორმალური ფუნქციის მქონე პაციენტებში სხვა რისკ-ფაქტორების არარსებობის შემთხვევაში.
პერინდოპრილი განსაკუთრებული სიფრთხილით უნდა იქნას გამოყენებული შემაერთებელი ქსოვილის სისტემური დაავადების მქონე პაციენტებში იმუნოსუპრესანტების, ალოპურინოლის ან პროკაინამიდის მიღებისას, ან მათი კომბინაციისას, განსაკუთრებით თირკმლის ფუნქციის დარღვევის მქონე პაციენტებში. ზოგიერთ პაციენტს განუვითარდა მძიმე ინფექციები, ზოგიერთ შემთხვევაში რეზისტენტული ინტენსიური ანტიბიოტიკოთერაპიის მიმართ. ასეთ პაციენტებში პერინდოპრილის დანიშვნისას რეკომენდებულია სისხლში ლეიკოციტების რაოდენობის პერიოდული მონიტორინგი. ინფექციური დაავადების ნებისმიერი ნიშნის გამოვლენის შემთხვევაში (მაგ.ყელის ტკივილი, ცხელება) პაციენტებმა დაუყოვნებლივ უნდა მიმართონ ექიმს.
რენოვასკულარული ჰიპერტენზია
პაციენტებში თირკმლის არტერიის ორმხრივი სტენოზით ან ერთადერთი მოქმედი თირკმლის არტერიის სტენოზით, აგფ ინჰიბიტორების მიღება ზრდის არტერიული ჰიპოტენზიის და თირკმლის უკმარისობის განვითარების რისკს. თირკმლის ფუნქციის დაქვეითებას შეიძლება თან ახლდეს სისხლის შრატში კრეატინინის კონცენტრაციის უმნიშვნელო ცვლილებები, თირკმლის არტერიის ცალმხრივი სტენოზის მქონე პაციენტებშიც კი.
მომატებული მგრძნობელობა/ანგიონევროზული შეშუპება
აგფ ინჰიბიტორების, მათ შორის პერინდოპრილის მიღებისას, იშვიათ შემთხვევებში შეიძლება განვითარდეს სახის, კიდურების, ტუჩების, ენის, ხმის იოგების და/ან ხორხის ანგიონევროზული შეშუპება. აღნიშნულს შეიძლება ჰქონდეს ადგილი მკურნალობის ნებისმიერ ეტაპზე. სიმპტომების გამოვლენის შემთხვევაში დაუყოვნებლივ უნდა შეწყდეს პრეპარატის მიღება და გაგრძელეს პაციენტის მონიტორინგი სიმპტომების სრულ შემსუბუქებამდე. როგორც წესი, სახის და ტუჩების შეშუპება მკურნალობას არ საჭიროებს, თუმცა სიმპტომების შესამსუბუქებლად შესაძლებელია გამოყენებულ იქნას ანტიჰისტამინური საშუალებები. ანგიონევროზულმა შეშუპებამ, თანმხლები ხორხის შეშუპებით, შესაძლებელია ლეტალურ შედეგამდე მიგვიყვანოს. ენის, ხმის იოგების ან ხორხის შეშუპების შემთხვევაში, რამაც შეიძლება გამოიწვიოს სასუნთქი გზების ობსტრუქცია, დაუყოვნებლივ უნდა იქნას გამოყენებული ეპინეფრინის ხსნარი 1:1000 (0,3-0,5 მლ) ან/და უზრუნველყოფილი იქნას სასუნთქი გზების გამტარიანობა. ანამნეზში კვინკეს შეშუპების მქონე პაციენტებში, რაც არ არის აგფ ინჰიბიტორების მიღებასთან დაკავშირებული, შესაძლოა გაიზარდოს მისი განვითარების რისკი, ამ ჯგუფის პრეპარატების მიღებისას. იშვიათ შემთხვევებში , აგფ ინჰიბიტორების მიღების ფონზე, ვითარდება ნაწლავების ანგიონევროზული შეშუპება. ამ დროს, პაციენტებს აღენიშნებათ მუცლის ტკივილი, როგორც იზოლირებული სიმპტომი ან გულისრევასთან და ღებინებასთან ერთად, ზოგიერთ შემთხვევაში სახის წინასწარი ანგიონევროზული შეშუპების გარეშე და C1-ესტერაზას ნორმალური დონით. დიაგნოსტირება ხდება მუცლის ღრუს ორგანოების კომპიუტერული ტომოგრაფიის, ულტრაბგერითი დათვარიელების ან ქირურგიული ჩარევის საშუალებით. სიმპტომები ქრება აგფ ინჰიბიტორების მიღების შეწყვეტის შემდეგ. ამიტომ, აგფ ინჰიბიტორებს მომხმარებელ პაციენტებში, რომლებსაც აქვთ ტკივილი მუცლის არეში, დიფერენციალური დიაგნოზის ჩატარებისას აუცილებელია გათვალისწინებული იქნას, რომ შესაძლებელია განვითარდეს ნაწლავის ანგიონევროზული შეშუპება.
პერინდოპრილის საკუბიტრილთან/ვალსარტანთან ერთდროული მიღება უკუნაჩვენებია ანგიონევროზული შეშუპების განვითარების გაზრდილი რისკის გამო. საკუბიტრილი/ვალსარტანი არ უნდა იქნას მიღებული პერინდოპრილის ბოლო დოზის მიღებიდან 36 საათის განმავლობაში. საკუბიტრილით/ვალსარტანით მკურნალობის შეწყვეტის შემდეგ პერინდოპრილის მიღება არ უნდა დაიწყოს 36 სთ-ზე ადრე. საკუბიტრილის/ვალსარტანის ბოლო დოზის მიღებიდან . სხვა ნეიტრალური ენდოპეპტიდაზას ინჰიბიტორების - ნეი (მაგ. რაცეკადოტრილი) და აგფ ინჰიბიტორების ერთდროულმა გამოყენებამ შეიძლება ასევე გაზარდოს ანგიონევროზული შეშუპების რისკი. ამიტომ, პაციენტებში, რომლებიც იღებენ პერინდოპრილს, აუცილებელია სარგებლი/რისკის საფუძვლიანი შეფასება ენდოპეპტიდაზას ინჰიბიტორებით მკურნალობის დაწყებამდე.
mTOR ინჰიბიტორების (როგორიცაა სიროლიმუსი, ევეროლიმუსი, ტემსიროლიმუსი) ერთდროული გამოყენება:mTOR ინჰიბიტორებმა შეიძლება გაზარდონ ანგიონევროზული შეშუპების განვითარების რისკი (მაგ., სასუნთქი გზების ან ენის შეშუპება, სუნთქვის დარღვევით ან მის გარეშე).
ანაფილაქტოიდური რეაქციები დესენსიბილიზაციის დროს
არსებობს ცალკეული ცნობები გრძელვადიანი, სიცოცხლისათვის საშიში ანაფილაქტოიდური რეაქციების განვითარების შესახებ პაციენტებში, რომლებიც იღებენ აგფ ინჰიბიტორებს სიფრიფანაფრთიანი მწერების შხამით დესენსიბილიზაციური თერაპიის ჩატარების დროს (მაგ. ფუტკარი, კრაზანა). აგფ ინჰიბიტორები სიფრთხილით უნდა იქნას გამოყენებული ალერგიის მიმართ მიდრეკილ პაციენტებში, რომლებიც იღებენ დესენსიბილიზაციური თერაპიას და თავიდან უნდა იქნას აცილებული პაციენტებში, რომლებიც იღებენ იმუნოთერაპიას შხამით. აღნიშნული რეაქციების განვითარების თავიდან აცილება შესაძლებელია აგფ ინჰიბიტორების მოხმარების დროებითი შეწყვეტით (მინიმუმ 24 საათით ადრე დესენსიბილიზაციის პროცედურის დაწყებამდე).
ანაფილაქტოიდური რეაქციები დსლპ აფერეზის დროს
იშვიათ შემთხვევებში, პაციენტებს, რომლებიც იღებენ აგფ ინჰიბიტორებს დექსტრანის სულფატის გამოყენებით დსლპ აფერეზის ჩატარების დროს შესაძლოა განუვითარდეთ სიცოცხლისათვის საშიში ანაფილაქტოიდური რეაქციები. მსგავსი რეაქციების თავიდან ასაცილებლად, აფერეზის ყოველი პროცედურის წინ, საჭიროა აგფ ინჰიბიტორების მიღების დროებით შეწყვეტა.
ჰემოდიალიზზე მყოფი პაციენტები
იშვიათ შემთხვევებში, პაციენტებს, რომლებიც ღებულობდნენ აგფ ინჰიბიტორებს ჰემოდიალიზის დროს მაღალი გამტარობის მემბრანების გამოყენებით (მაგალითად, AN69®) განუვითარდათ ანაფილაქტოიდური რეაქციები. ამიტომ რეკომენდებულია სხვა ტიპის მემბრანის ან სხვა ჯგუფის ჰიპოტენზიური პრეპარატის გამოყენება.
პირველადი ჰიპერალდოსტერონიზმი
პირველადი ჰიპერალდოსტერონიზმის მქონე პაციენტებში ანტიჰიპერტენზიული საშუალებები, რომლებიც მოქმედებენ რენინ-ანგიოტენზინის სისტემის ინჰიბირებით, ჩვეულებრივ არაეფექტურია. ამიტომ, აღნიშნული ჯგუფის პაციენტებში პრეპარატის გამოყენება არ არის რეკომენდებული.
ორსულობა
აგფ ინჰიბიტორები არ უნდა იქნას გამოყენებული ორსულობის დროს. თუ არ არის შესაძლებელი აგფ ინჰიბიტორის ალტერნატიული თერაპიით ჩანაცვლება, პაციენტები, რომლებიც გეგმავენ ორსულობას, უნდა გადავიდნენ ანტიჰიპერტენზიულ თერაპიაზე ორსულთათვის კარგად შესწავლილი უსაფრთხოების პროფილის მქონე მედიკამენტებით. თუ ორსულობა მოხდა, აგფ ინჰიბიტორის მოხმარება დაუყოვნებლივ უნდა შეწყდეს და აუცილებლობის შემთხვევაში უნდა დაიწყოს ალტერნატიული ანტიჰიპერტენზიული თერაპია.
ღვიძლისმიერი ენცეფალოპათია
ღვიძლის ფუნქციის დარღვევის შემთხვევაში თიაზიდური და თიაზიდის მსგავსი დიურეტიკების მიღებამ შეიძლება გამოიწვიოს ღვიძლისმიერი ენცეფალოპათიის განვითარება. ამ შემთხვევაში დაუყოვნებლივ უნდა შეწყდეს დიურეტიკების მიღება.
ფოტომგრძნობელობა
არის ცნობები ფოტომგრძნობელობის რეაქციის განვითარების შემთხვევების შესახებ თიაზიდური და თიაზიდურის მსგავსი დიურეტიკების გამოყენების ფონზე. ფოტომგრძნობელობის რეაქციის განვითარების შემთხვევაში რეკომენდებულია მკურნალობის შეწყვეტა. დიურეზული თერაპიის გაგრძელების აუცილებლობის შემთხვევაში რეკომენდებულია კანის დაცვა მზის სხივების ან ხელოვნური ულტრაიისფერი სხივებისგან.
უსაფრთხოების ზომები გამოყენების პერიოდში
თირკმლის ფუნქცია
თირკმლის მძიმე უკმარისობის დროს (კკ <30 მლ/წთ) პრეპარატი უკუნაჩვენებია. თირკმლის ზომიერი უკმარისობის დროს (კკ <60 მლ/წთ), ამპეკორი™ ფორტე უკუნაჩვენებია 8,14 მგ პერინდოპრილს, 2,5 მგ ინდაპამიდს, 5 მგ (10 მგ) ამლოდიპინს შემცველ დოზებში. ჰიპერტენზიული დაავადების მქონე ზოგიერთ პაციენტს თირკმლის ფუნქციის წინასწარი, აშკარა, დარღვევის გარეშე, რომელთა სისხლის ანალიზი მიუთითებს თირკმლის ფუნქციურ უკმარისობის არსებობაზე თერაპიის ფონზე, მკურნალობა უნდა შეწყდეს და შემდგომ განახლდეს ან პრეპარატის დაბალი დოზებით, ან პრეპარატის კომპონენტების გამოყენებით მონოთერაპიის სახით.
ასეთ პაციენტებს კალიუმის და კრეატინინის შემცველობა სისხლის პლაზმაში უნდა შეუმოწმდეს მკურნალობის დაწყებიდან 2 კვირის შემდეგ და ყოველ 2 თვეში ერთხელ. თირკმლის უკმარისობა ძირითადად დაუფიქსირდა პაციენტებს გულის ქრონიკული უკმარისობის მძიმე ფორმით ან თირკმელების საწყისი ფუნქციის დარღვევით, მათ შორის თირკმლის არტერიის სტენოზით. პრეპარატის გამოყენება, როგორც წესი, არ არის რეკომენდებული თირკმლის არტერიის ორმხრივი სტენოზის ან ერთადერთი მოქმედი თირკმლის არტერიის სტენოზის დროს.
არტერიული ჰიპოტენზიის და/ან თირკმლის უკმარისობის განვითარების რისკი (გულის ქრონიკული უკმარისობის, წყლ-ელექტროლიტური დისბალანსის დროს და ა.შ.): რენინ- ანგიოტენზიური სისტემის(RAAS) მნიშვნელოვანი გააქტიურება შეინიშნება პერინდოპრილის მიღებისას, განსაკუთრებით გამოხატული წყალ- ელექტროლიტური დისბალანსის დროს (უმარილო დიეტის ან დიურეტიკების ხანგრძლივი მიღების ფონზე), პაციენტებში თავდაპირველი დაბალი არტერიული წნევით, თირკმლის არტერიის სტენოზით, გულის ქრონიკული უკმარისობით ან ღვიძლის ციროზის შეშუპებით და ასციტით. ამრიგად, აგფ ინჰიბიტორების მიერ RAAS-ის ბლოკადა შეიძლება გამოიწვიოს (განსაკუთრებით პირველი დოზის მიღებისას ან მკურნალობის პირველი ორი კვირის განმავლობაში)არტერიული წნევის მკვეთრი შემცირება და/ან პლაზმაში კრეატინინის დონის მომატება, მიუთითებს თირკმლის ფუნქციური უკმარისობის განვითარებაზე. ზოგჯერ ეს მდგომარება მწვავედ ვითარდება და მათი დაწყების დრო შეიძლება განსხვავდებოდეს. ასეთ შემთხვევებში მკურნალობის განახლება უნდა მოხდეს შედარებით დაბალი დოზებით, თანდათან გაზრდით. პაციენტებში, რომლებსაც გულის იშემიური დაავადება და ცერებროვასკულური დაავადება აქვთ, არტერიული წნევის მკვეთრმა დაქვეითებამ შეიძლება გამოიწვიოს მიოკარდიუმის ინფარქტი ან ცერებროვასკულური დარღვევა.
თიაზიდური და თიაზიდის მსგავსი დიურეტიკები სრულად ეფექტურია მხოლოდ პაციენტებში თირკმელების ნორმალური ან ოდნავ დაქვეითებული ფუნქციით. (მოზრდილ პაციენტებში სისხლის პლაზმაში კკ არის 25 მგ/ლ-ზე ნაკლები ან 220 მკმოლ/ლ). ხანდაზმულ პაციენტებში კკ ფასდება ასაკის, სხეულის წონის და სქესის გათვალისწინებით. ჰიპოვოლემია და ჰიპონატრიემია, რომლებიც ვითარდება დიურეტიკებით მკურნალობის დასაწყისში, იწვევს გლომერულური ფილტრაციის სიჩქარის დაქვეითებას და სისხლის პლაზმაში შარდოვანას და კრეატინინის დონის მატებას. თირკმელების ეს გარდამავალი ფუნქციური უკმარისობა საშიში არ არის თირკმელების ნორმალური ფუნქციის მქონე პაციენტებში, მაგრამ თირკმლის საწყისი უკმარისობის მქონე პაციენტებში მისი სიმძიმე შეიძლება უფრო გამოხატული გახდეს.
თირკმლის უკმარისობის მქონე პაციენტებში ამლოდიპინის გამოყენება შესაძლებელია სტანდარტული დოზებით. ამლოდიპინის კონცენტრაციის ცვლილება პლაზმაში კორელაციაში არ არის თირკმლის უკმარისობის ხარისხთან. არ ჩატარებულა კვლევები ამპეკორის™ გამოყენების შესახებ თირკმლის უკმარისობის დროს. თირკმლის ფუნქციის დარღვევის შემთხვევაში პრეპარატის გამოყენებისას პრეპარატის დოზები უნდა შეესაბამებოდეს პრეპარატის ცალკეული კომპონენტების მიღების დოზებს.
არტერიული ჰიპოტენზია, მოცირკულირე სისხლის მოცულობის (CBV) დაქვეითება და ელექტროლიტების დაკარგვა
სისხლის პლაზმაში ნატრიუმის შემცირებით წარმოიქმნება უეცარი ჰიპოტენზიის რისკი (კერძოდ, თირკმლის სტენოზის მქონე პირებში) ასეთ პაციენტებში საჭიროა სისხლის პლაზმაში ელექტროლიტების შემცველობის რეგულარულად მონიტორინგი.გამოხატული ჰიპოტენზიის დროს შესაძლოა საჭირო გახდეს იზოტონური ფიზიოლოგიური ხსნარის ინტრავენური ინფუზია.
ტრანზიტორული ჰიპოტენზია მკურნალობის გაგრძელებისთვის უკუჩვენებას არ წარმოადგენს
სისხლის მოცულობის აღდგენის და არტერიული წნევის დარეგულირების შემდეგ მკურნალობა შეიძლება განახლდეს ან შემცირებული დოზით, ან პრეპარატის მხოლოდ ერთი აქტიური კომპონენტით.
ყველა დიურეზულმა საშუალებებმა შეიძლება გამოიწვიოს ჰიპონატრიემია, რამაც შეიძლება გამოიწვიოს სერიოზული გართულებები. თერაპიის საწყის ეტაპზე ნატრიუმის შემცველობის შემცირება სისხლის პლაზმაში შეიძლება იყოს უსიმპტომო, ამიტომ აუცილებელია რეგულარული ლაბორატორიული მონიტორინგი. ხანდაზმულ პაციენტებსთვის, ისევე როგორც პაციენტებისთვის ღვიძლის ციროზით, ნაჩვენებია სისხლის პლაზმაში ნატრიუმის შემცველობის უფრო ხშირი მონიტორინგი.
კალიუმის შემცველობა
ინდაპამიდის კომბინაცია პერინდოპრილთან და ამლოდიპინთან არ უშლის ხელს ჰიპოკალიემიის განვითარებას, განსაკუთრებით შაქრიანი დიაბეტის ან თირკმლის უკმარისობის მქონე პაციენტებში. ისევე როგორც სხვა ანტიჰიპერტენზიული საშუალებების დიურეზულთან ერთად გამოყენების შემთხვევაში, უნდა ჩატარდეს სისხლის პლაზმაში კალიუმის დონის რეგულარული მონიტორინგი. ჰიპერკალიემია აღინიშნა ზოგიერთ პაციენტში, რომლებიც მკურნალობდნენ აგფ ინჰიბიტორებით, მათ შორის პერინდოპრილით.
ჰიპერკალიემიის რისკ-ფაქტორებია თირკმლის უკმარისობა, თირკმლის ფუნქციის დარღვევა, ხანდაზმული ასაკი(70 წელზე ზევით) შაქრიანი დიაბეტი, თანმხლები მდგომარეობა(დეჰიდრატაცია, გულის უკმარისობის მწვავე დეკომპენსაცია, მეტაბოლური აციდოზი), კალიუმის შემნახველი დიურეტიკების (როგორიცაა სპირონოლაქტონი, ეპლერენონი, ტრიამტერენი, ამილორიდი), კალიუმის პრეპარატების, კალიუმის შემცველი საკვები მარილის შემცვლელები, აგრეთვე სხვა საშუალებები, რომლებიც ზრდის კალიუმის შემცველობას სისხლის პლაზმაში (როგორიცაა ჰეპარინი)ერთდროული გამოყენება.
კალიუმის შემცველი საკვები დანამატების, კალიუმის შემნახველი დიურეტიკების ან კალიუმის შემცველი მარილის შემცვლელების გამოყენებამ შეიძლება გამოიწვიოს სისხლში კალიუმის შემცველობის მნიშვნელოვანი ზრდა, განსაკუთრებით თირკმელების ფუნქციის დარღვევის მქონე პაციენტებში. ჰიპერკალიემიამ შეიძლება გამოიწვიოს სერიოზული, ზოგჯერ ფატალური არითმიები. აუცილებლობის შემთხვევაში სიფრთხილით უნდა მოხდეს პრეპარატის ერთდროული გამოყენება ზევით ჩამოთვლილ საშუალებებთან და რეგულარულად უნდა ხდებოდეს კალიუმის შემცველობის კონტროლი სისხლის პლაზმაში.
თიაზიდური და თიაზიდურის მსგავსი დიურეტიკებით თერაპია ჰიპოკალიემიის განვითარების მთავარ რისკს წარმოადგენს . საჭიროა თავიდან იქნას აცილებული ჰიპოკალიემია (3,4 მმოლ/ლ-ზე ნაკლები) ზოგიერთ მაღალი რისკის ჯგუფში, როგორიცაა ხანდაზმული პაციენტები, არასრულფასოვანი კვება, ღვიძლის ციროზის მქონე პაციენტები (შეშუპებისა და ასციტის ჩათვლით), პაციენტებში კორონარული არტერიის დაავადებით, გულის ქრონიკული უკმარისობით.
ასევე გაზრდილი რისკის ქვეშ იმყოფებიან პაციენტები გახანგრძლივებული QT ინტერვალით, როგორც მემკვიდრეობითი, ასევე მედიკამენტებით გამოწვეული. ჰიპოკალიემია, ბრადიკარდიის მსგავსად, ხელს უწყობს გულის რითმის მძიმე დარღვევების განვითარებას, განსაკუთრებით "პირუეტის" ტიპის პოლიმორფული პარკუჭოვანი ტაქიკარდიის (torsades de pointes), რომელიც ფატალური შეიძლება იყოს. ყველა ზემოაღნიშნულ შემთხვევაში აუცილებელია სისხლის პლაზმაში კალიუმის შემცველობის რეგულარული მონიტორინგი. სისხლის პლაზმაში კალიუმის შემცველობის პირველი გაზომვა უნდა ჩატარდეს თერაპიის დაწყებიდან პირველი კვირის განმავლობაში. ჰიპოკალიემიის გამოვლენის შემთხვევაში უნდა ჩატარდეს შესაბამისი თერაპია.
კალციუმის შემცველობა
თიაზიდი და თიაზიდის მსგავსი შარდმდენები ამცირებენ კალციუმის გამოყოფას თირკმელებით, რამაც შეიძლება გამოიწვიოს პლაზმაში კალციუმის უმნიშვნელო გარდამავალი მატება. მძიმე ჰიპერკალციემია შეიძლება ასოცირებული იყოს ადრე არადიაგნოსტირებული ჰიპერპარათირეოიდიზმთან. ასეთ შემთხვევებში აუცილებელია დიურეტიკების მიღების წინასწარი შეწყვეტა და პარათირეოიდული ჯირკვლების ფუნქციის გამოკვლევა .
რენოვასკულარული ჰიპერტენზია
რევასკულარიზაცია წარმოადგენს რენოვასკულარული ჰიპერტენზიის მკურნალობის მეთოდს, თუმცა აგფ ინჰიბიტორების გამოყენება შესაძლოა ეფექტური იყოს ისევე როგორც რენოვასკულარული ჰიპერტენზიის მქონე ქირურგიული ჩარევის მომლოდინე პაციენტებში, ასევე ისეთ პაციენტებშიც რომლებთანაც ასეთი ჩარევა შეუძლებელია. თირკმლის არტერიის სტენოზის შესაძლო ან დიაგნოზის მქონე პაციენტებში მკურნალობა უნდა დაიწყოს სტაციონარში პრეპარატის დაბალი დოზებით თირკმელების ფუნქციის და სისხლის პლაზმაში კალიუმის დონის მუდმივი მონიტორინგით, ვინაიდან ზოგიერთ პაციენტს შეიძლება განუვითარდეს თირკმლის ფუნქციური უკმარისობა, რომელიც პრეპარატის შეწყვეტის შემდეგ ქრება.
ხველა
აგფ ინჰიბიტორებით თერაპიის დროს შეიძლება გამოვლინდეს მშრალი ხველა. ხველა გრძელდება დიდი ხნის განმავლობაში ამ ჯგუფის წამლების მიღებისას და ქრება მათი გაუქმების შემდეგ. როდესაც პაციენტს უვითარდება მშრალი ხველა, უნდა იცოდეს ამ სიმპტომის შესაძლო იატროგენული ხასიათის შესახებ. აუცილებლობის შემთხვევაში, ამ ჯგუფის წამლების გამოყენება, აგფ ინჰიბიტორების გამოყენება შეიძლება გაგრძელდეს.
ათეროსკლეროზი
არტერიული ჰიპოტენზიის რისკი არსებობს ყველა პაციენტში, განსაკუთრებით პაციენტებში კორონარული არტერიის დაავადებით და ცერებროვასკულური უკმარისობით; ასეთ შემთხვევებში მკურნალობა უნდა დაიწყოს პრეპარატის დაბალი დოზებით.
ჰიპერტონული კრიზი
ამლოდიპინის უსაფრთხოება და ეფექტურობა ჰიპერტონული კრიზის დროს დადგენილი არ არის.
გულის უკმარისობა / გულის მძიმე უკმარისობა
გულის უკმარისობის მქონე პაციენტების მკურნალობა უნდა მოხდეს სიფრთხილით. გულის ქრონიკული უკმარისობის მქონე პაციენტებში (FC III და IV NYHA კლასიფიკაციის მიხედვით), მკურნალობა ტარდება სიფრთხილით ფილტვის შეშუპების შესაძლო განვითარების გამო. კალციუმის არხის ბლოკატორები, მათ შორის ამლოდიპინი, სიფრთხილით უნდა იქნას გამოყენებული გულის ქრონიკული უკმარისობის მქონე პაციენტებში, რადგან მათ შეუძლიათ გაზარდონ გულ-სისხლძარღვთა გვერდითი მოვლენებისა და სიკვდილიანობის რისკი.მძიმე, გულის ქრონიკული უკმარისობის მქონე პაციენტებს (FC IV NYHA კლასიფიკაციით), მკურნალობა უნდა ჩაუტარდეთ უფრო დაბალი დოზებით, სამედიცინო პერსონალის ზედამხედველობის ქვეშ. არტერიული ჰიპერტენზიის და გულის იშემიური დაავადების მქონე პაციენტებმა არ უნდა შეწყვიტონ ბეტა-ბლოკატორების მიღება: აგფ ინჰიბიტორი უნდა იქნას გამოყენებული ბეტა-ბლოკატორებთან ერთად.
აორტის ან მიტრალური სარქვლის სტენოზი/ჰიპერტროფიული კარდიომიოპათია
აგფ ინჰიბიტორები სიფრთხილით უნდა იქნას გამოყენებული მარცხენა პარკუჭის გამომტანი ტრაქტის ობსტრუქციის მქონე პაციენტებში.
შაქრიანი დიაბეტის მქონე პაციენტები
ინსულინდამოკიდებული შაქრიანი დიაბეტის მქონე პაციენტებს (კალიუმის დონის სპონტანურად გაზრდის ტენდენციით), მკურნალობა უნდა ჩაუტარდეთ ექიმის მეთვალყურეობის ქვეშ უფრო დაბალი დოზებით. შაქრიანი დიაბეტის მქონე პაციენტებში, რომლებიც იღებენ პერორალურ ჰიპოგლიკემიურ საშუალებებს ან ინსულინს, აუცილებელია სისხლის პლაზმაში გლუკოზის კონცენტრაციის რეგულარული მონიტორინგი აგფ ინჰიბიტორებით მკურნალობის პირველი თვის განმავლობაში. შაქრიანი დიაბეტის მქონე პაციენტებში, განსაკუთრებით ჰიპოკალიემიის დროს, აუცილებელია სისხლში გლუკოზის დონის მონიტორინგი.
ეთნიკური განსხვავებები
სხვა აგფ ინჰიბიტორების მსგავსად, როგრც ჩანს, პერინდოპრილს აქვს ნაკლებად გამოხატული ანტიჰიპერტენზიული ეფექტი ნეგროიდული რასის პაციენტებში, სხვა რასების წარმომადგენლებთან შედარებით. შესაძლოა ეს განპირობებულია იმით, რომ არტერიული ჰიპერტენზიის მქონე ნეგროიდული რასის წარმომადგენლებს ხშირად აღენიშნებათ რენინის დაბალი აქტივობა.
ქირურგიული ჩარევები/ზოგადი ანესთეზია
აგფ ინჰიბიტორების გამოყენებამ პაციენტებში, რომლებსაც უტარდებათ ქირურგიული ოპერაცია ზოგადი ანესთეზიით, შეიძლება გამოიწვიოს არტერიული წნევის მკვეთრი დაქვეითება, განსაკუთრებით ანტიჰიპერტენზიული ეფექტის მქონე ზოგადი ანესთეტიკების გამოყენებისას. რეკომენდებულია ხანგრძლივი მოქმედების ინჰიბიტორების ,მათ შორის, პერინდოპრილის მიღების შეწყვეტა ოპერაციამდე 24 საათით ადრე.
ღვიძლის ფუნქციის დარღვევა
იშვიათ შემთხვევებში აგფ ინჰიბიტორების მიღების ფონზე ვითარდება ქოლესტაზური სიყვითლე, რომელიც პროგრესირებს ღვიძლის ფულმინანტური ნეკროზის განვითარებამდე, ზოგჯერ ლეტალური შედეგით. აღნიშნული სინდრომის განვითარების მექანიზმი უცნობია. აგფ ინჰიბიტორების მიღების ფონზე ღვიძლის ფერმენტების აქტივობის მნიშვნელოვანი მომატების ან სიყვითლის წარმოქმნისას დაუყოვნებლივ შეწყვიტეთ მათი მიღება და მიმართეთ ექიმს .
პაციენტებში ღვიძლის ფუნქციის დარღვევით ნახევრადგამოყოფის პერიოდი და ამლოდიპინის AUC იზრდება. ამლოდიპინის მიღება უნდა დაიწყოს შედარებით დაბალი დოზებით და სიფრთხილის დაცვით, როგორც თერაპიის დასაწყისში ისე მისი დოზის გაზრდისას. ღვიძლის მძიმე უკმარისობის მქონე პაციენტებში დოზა თანდათან უნდა გაიზარდოს, კლინიკური მდგომარეობის მონიტორინგის უზრუნველყოფით.ღვიძლის ფუნქციის დარღვევის დროს პრეპატარის ზემოქმედებასთან დაკავშირებული კვლევები არ ჩატარებულა. თუ გავითვალისწინებთ პრეპარატის ყველა აქტიური კომპონენტის ცალკეულ ზემოქმედებას, პრეპარატი უკუნაჩვენებია ღვიძლის მძიმე უკმარისობის მქონე პაციენტებისთვის , სიფრთხილით უნდა დაენიშნოს ღვიძლის მსუბუქი და ზომიერი უკმარისობის მქონე პაციენტებს.
შარდმჟავა
თერაპიის დროს ჰიპერურიკემიის მქონე პაციენტებში შეიძლება გაიზარდოს პოდაგრის შეტევების სიხშირე.
ხანდაზმული პაციენტები
თერაპიის დაწყებამდე უნდა შეამოწმოთ სისხლში კალიუმის შემცველობა და თირკმელების ფუნქცია. საწყისი დოზა რეგულირდება არტერიული წნევის ინდიკატორის მიხედვით, განსაკუთრებით მოცირკულირე სისხლის მოცულობის (მსმ) დაქვეითების და ელექტროლიტების დაკარგვის შემთხვევაში, რაც თავიდან აიცილებს არტერიული წნევის მკვეთრ შემცირებას. ხანდაზმულ პაციენტებში ამლოდიპინის დოზის გაზრდა სიფრთხილით უნდა მოხდეს.
სხვა სამკურნალო საშუალებებთან ურთიერთქმედება
კლინიკური კვლევების მონაცემებმა აჩვენა, რომ RAAS-ის ორმაგი ბლოკადა აგფ ინჰიბიტორების, ანგიოტენზინ II რეცეპტორების ბლოკატორების ან ალისკირენის კომბინირებული გამოყენების გამო, ასოცირებულია გვერდითი რეაქციებითან უფრო მაღალი სიხშირით( ისეთები, როგორიცაა არტერიული ჰიპოტენზია, ჰიპერკალიემია და თირკმლის ფუნქციის დაქვეითება, თირკმლის მწვავე უკმარისობის ჩათვლით), ვიდრე მხოლოდ ერთი პრეპარატის გამოყენებასთან, რომელიც გავლენას ახდენს RAAS-ზე.
ჰიპერკალიემიის გამომწვევი პრეპარატები
ისეთი პრეპარატების ერთდროული გამოყენება, როგორიცაა ალისკირენი, კალიუმის მარილები, კალიუმის შემანარჩუნებელი შარდმდენები, აგფ ინჰიბიტორები, ანგიოტენზინ II რეცეპტორების ანტაგონისტები, არასტეროიდული ანთების საწინააღმდეგო საშუალებები, ჰეპარინი, იმუნოსუპრესანტები (ციკლოსპორინი, ტაკროლიმუსი), ტრიმეტოპრიმი ზრდის ჰიპერკალიემიის რისკს.
სამკურნალო საშუალებების უკუნაჩვენები კომბინაციები
ალისკირენი: შაქრიანი დიაბეტის ან თირკმელების ფუნქციის დარღვევის მქონე პაციენტებში იზრდება ჰიპერკალიემიის, თირკმელების ფუნქციის გაუარესების, გულ-სისხლძარღვთა სისტემის არასასურველი მოვლენების და სიკვდილიანობის რისკი.
მკურნალობის ექსტრაკორპორალური მეთოდი
ექსტრაკორპორალური თერაპია, როგორიცაა დიალიზი ან ჰემოფილტრაცია მაღალი დინების მემბრანების გამოყენებით (მაგ. პოლიაკრილონიტრილის მემბრანები), დსლპ აფერეზის პროცედურა დექსტრანის სულფატით, მძიმე ანაფილაქტოიდური რეაქციების გაზრდილი რისკის გამო. ასეთი პროცედურების გატარების აუცილებლობის შემთხვევაში, დიალიზისთვის უნდა იქნას გამოყენებული სხვა ტიპის მემბრანა ან სხვა ფარმაკოთერაპიული ჯგუფის ანტიჰიპერტენზიული პრეპარატი.
საკუბიტრილი/ვალსარტანი
პერინდოპრილის ერთდროული მიღება საკუბიტრილთან/ვალსარტანთან უკუნაჩვენებია ანგიონევროზული შეშუპების განვითარების გაზრდილი რისკის გამო. საკუბიტრილი/ვალსარტანი არ უნდა იქნას მიღებული პერინდოპრილის ბოლო დოზის მიღებიდან 36 საათის განმავლობაში. საკუბიტრილით/ვალსარტანით მკურნალობის შეწყვეტის შემდეგ პერინდოპრილის გამოყეება არ უნდა დაიწყოს საკუბიტრილის/ვალსარტანის ბოლო დოზის მიღებიდან 36 საათის გასვლამდე.
არ არის რეკომენდებული წამლების კომბინაციები
პერინდოპრილი/ინდაპამიდი
ლითიუმი: აგფ ინჰიბიტორების გამოყენებისას ლითიუმის პრეპარატებთან ერთად, შეიძლება მოხდეს სისხლის პლაზმაში ლითიუმის შემცველობის შექცევადი მატება ტოქსიკური ეფექტების განვითარებით.
არ არის რეკომენდებული პერინდოპრილის და ინდაპამიდის კომბინაციის ერთდროული გამოყენება ლითიუმის პრეპარატებთან, მაგრამ თუ ეს თერაპია აუცილებელია, უნდა ჩატარდეს სისხლის პლაზმაში ლითიუმის შემცველობის რეგულარული მონიტორინგი.
პერინდოპრილი
ალისკირენი: პაციენტებში, რომელთაც არა აქვთ შაქრიანი დიაბეტი და თირკმლის ფუნქციის დარღვევა,იზრდება ჰიპერკალიემიის, თირკმელების ფუნქციის დაქვეითების, ასევე გულ-სისხლძარღვთა სისტემის დაავადებათა და სიკვდილიანობის რისკი.
აგფ ინჰიბიტორების და ანგიოტენზინ II რეცეპტორების ანტაგონისტების (ARB II) ერთდროული გამოყენება: ლიტერატურაში მოხსენებულია, რომ პაციენტებში, რომლებსაც აქვთ დადგენილი ათეროსკლეროზული დაავადება, გულის უკმარისობა ან შაქრიანი დიაბეტი სამიზნე ორგანოების დაზიანებით, აგფ ინჰიბიტორებით და ARB II-ით ერთდროული თერაპია ასოცირებულია არტერიული ჰიპოტენზიის, სინკოპეს, ჰიპერკალიემიის და თირკმელების ფუნქციის გაუარესების (თირკმლის მწვავე უკმარისობის ჩათვლით) უფრო მაღალ სიხშირესთან მხოლოდ ერთი წამლის გამოყენებასთან შედარებით, რომელიც გავლენას ახდენს რენინ -ანგიოტენზინის სისტემაზე. რენინ -ანგიოტენზიური სისტემის ორმაგი ბლოკადა (მაგ. აგფ ინჰიბიტორებისა ანგიოტენზინ II რეცეპტორების ანტაგონისტებთან შერწყმისას) შესაძლოა მხოლოდ ცალკეულ შემთხვევებში თირკმელების ფუნქციის , სისხლის პლაზმაში კალიუმის შემცველობის და არტერიული წნევის საფუძვლიანი კონტროლის ქვეშ
ესტრამუსტინი: ანგიონევროზული შეშუპების განვითარების რისკი.
კალიუმის შემნახველი დიურეტიკები (ტრიამტერენი, ამილორიდი), კალიუმის მარილები: ჰიპერკალიემია (შესაძლო ფატალური შედეგით), განსაკუთრებით თირკმელების ფუნქციის დარღვევასთან ერთად (ადიტიური ჰიპერკალიემიური ეფექტი). არ არის რეკომენდებული პერინდოპრილის ერთდროული გამოყენება ზემოაღნიშნულ პრეპარატებთან. ამ პრეპარატების ერთობლივი გამოყენების აუცილებლობის შემთხვევაში საჭიროა სიფრთხილის გამოჩენა და სისხლის პლაზმაში კალიუმის შემცველობის რეგულარული მონიტორინგი.
კოტრიმოქსაზოლი (ტრიმეტოპრიმი/სულფამეთოქსაზოლი): ამ პრეპარატების კომბინაცია ზრდის ჰიპერკალიემიის რისკს.
ამლოდიპინი
დანტროლენი (ივ ინფუზია): ლაბორატორიაში ცხოველებზე ვერაპამილის გამოყენებისა და დანტროლენის ინტრავენური შეყვანისას, დაფიქსირდა პარკუჭოვანი ფიბრილაციის შემთხვევები სიკვდილთან და კოლაფსთან ერთად , რასაც თან ახლდა ჰიპერკალიემია. ჰიპერკალიემიის განვითარების რისკის გამო, რეკომენდებულია ამლოდიპინის და დანტროლენის ერთდროული გამოყენების თავიდან აცილება ავთვისებიანი ჰიპერთერმიისადმი მიდრეკილ პაციენტებში, აგრეთვე ავთვისებიანი ჰიპერთერმიის მკურნალობისას
გრეიფრუტი ან გრეიფრუტის წვენი: ზოგიერთ პაციენტში ამლოდიპინის ბიოშეღწევადობა შეიძლება გაიზარდოს, რამაც შეიძლება გამოიწვიოს ანტიჰიპერტენზიული ეფექტის გაძლიერება.
სამკურნალო პრეპარატების კომბინაციები, რომლებიც საჭიროებენ განსაკუთრებულ ყურადღებას
პერინდოპრილი/ინდაპამიდი
ბაკლოფენი: ანტიჰიპერტენზიული ზემოქმედების გაძლიერება. საჭიროა არტერიული წნევის მონიტორინგი და საჭიროების შემთხვევაში ანტიჰიპერტენზიული პრეპარატების დოზის კორექტირება.
არასტეროიდული ანთების საწინააღმდეგო საშუალებები (აცეტილსალიცილის მჟავას (ასმ) ჩათვლით) მაღალი დოზებით: აგფ ინჰიბიტორების არასტეროიდული ანთების საწინააღმდეგო საშუალებებთან (ასმ-ის ჩათვლით იმ დოზით, რომელსაც აქვს ანთების საწინააღმდეგო ეფექტი, ციკლოქსიგენაზა-2 ინჰიბიტორები და არასელექციური არასტეროიდული ანთების საწინააღმდეგო საშუალებები) ერთდროულმა გამოყენებამ შეიძლება გამოიწვიოს ანტიჰიპერტენზიული ეფექტი, აგრეთვე თირკმლის ფუნქციის გაუარესება (თირკმლის მწვავე უკმარისობის განვითარების ჩათვლით) და კალიუმის დონის მომატება სისხლის პლაზმაში, განსაკუთრებით პაციენტებში თირკმელების ფუნქციის დაქვეითებით.
ასეთი კომბინაციის დანიშვნისას საჭიროა სიფრთხილის დაცვა, განსაკუთრებით ხანდაზმულ პაციენტებში. პაციენტებმა უნდა მიიღონ საკმარისი რაოდენობით სითხე და გაიარონ თირკმლის ფუნქციის რეგულარული მონიტორინგი, როგორც მკურნალობის დასაწყისში, ასევე მკურნალობის დროს.
პერინდოპრილი
ანტიდიაბეტური საშუალებები (ინსულინი, პერორალური ჰიპოგლიკემიური საშუალებები): ეპიდემიოლოგიურმა კვლევებმა აჩვენა, რომ აგფ ინჰიბიტორებმა შეიძლება გააძლიერონ ანტიდიაბეტური პრეპარატების ჰიპოგლიკემიური ეფექტი (ინსულინი, ორალური ჰიპოგლიკემიური საშუალებები). აღნიშნული მოვლენა უფრო ხშირად გვხვდება მკურნალობის პირველ კვირის განმავლობაში და თირკმლის ფუნქციის დარღვევის მქონე პაციენტებში. კალიუმის არაშემნახველი დიურეტიკები: პაციენტებში, რომლებიც იღებენ დიურეტიკებს, განსაკუთრებით სითხის /ან მარილების გამომყოფ საშუალებებს, აგფ ინჰიბიტორებით თერაპიის დაწყებისას შეიძლება მოხდეს არტერიული წნევის მკვეთრი დაქვეითება. ჰიპოტენზიური მოვლენების განვითარების რისკი შეიძლება შემცირდეს დიურეტიკების შეწყვეტით, თერაპიის დაწყებამდე სითხის ან მარილის შევსებით, აგრეთვე პერინდოპრილის დაბალი დოზის დანიშვნით შემდგომი თანდათანობითი გაზრდით. არტერიული ჰიპერტენზიის დროს პაციენტებში, რომლებიც იღებენ დიურეტიკებს, განსაკუთრებით სითხის /ან მარილების გამომყოფ საშუალებებს, დიურეტიკების მიღება ან უნდა შეწყდეს აგფ ინჰიბიტორის დაწყებამდე (ამ შემთხვევაში კალიუმის შემნახველი შარდმდენი შეიძლება მოგვიანებით კვლავ დაინიშნოს), ან აგფ ინჰიბიტორი უნდა დაინიშნოს დაბალი დოზით შემდგომში თანდათანობითი გაზრდით. გულის ქრონიკული უკმარისობის შემთხვევაში აგფ ინჰიბიტორის მიღება უნდა დაიწყოს დაბალი დოზით, შესაძლოა კალიუმის შემნახველი დიურეტიკების ერთდროული დოზის შემცირების შემდეგ. ყველა შემთხვევაში, აგფ ინჰიბიტორების მიღების პირველ კვირებში საჭიროა თირკმლის ფუნქციის (კრეატინინის დონის) მონიტორინგი. კალიუმის შემნახველი დიურეტიკები (სპირონოლაქტონი, ეპლერენონი): ეპლერენონის ან სპირონოლაქტონის მიღება 12,5 მგ-50 მგ/დღეში და აგფ ინჰიბიტორების მიღება დაბალი დოზებით: II-IV სტადიის გულის ქრონიკული უკმარისობის თერაპიისას (NYHA კლასიფიკაცია) მარცხენა პარკუჭის 40% -ზე ნაკლები განდევნის ფრაქციით, ადრე გამოყენებული აგფ ინჰიბიტორებით და მარყუჟოვანი დიურეტიკებით, არსებობს ჰიპერკალიემიის (შესაძლოა ფატალური) განვითარების რისკი, განსაკუთრებით იმ შემთხვევაში, თუ არ არის დაცული ამ კომბინაციის პრეპარატების გამოყენების რეკომენდაციები. პრეპარატების ამ კომბინაციის გამოყენებამდე უნდა დარწმუნდეთ, რომ არ არის ჰიპერკალიემია ან თირკმლის ფუნქციის დარღვევა. რეკომენდებულია სისხლში კალიუმის და კრეატინინის დონის რეგულარული მონიტორინგი მკურნალობის პირველ თვეში კვირაში ერთხელ და შემდეგ ყოველთვიურად რაცეკადოტრილი: აგფ ინჰიბიტორების ნეიტრალურ ენდოპეპტიდაზას ინჰიბიტორებთან (როგორიცაა რაცეკადოტრილი) ერთდროულმა გამოყენებამ შესაძლოა გაზარდოს ანგიონევროზული შეშუპების განვითარების რისკი.
mTOR ინჰიბიტორები (მაგ., სიროლიმუსი, ევეროლიმუსი, ტემსიროლიმუსი): mTOR ინჰიბიტორების ერთდროულმა გამოყენებამ შეიძლება გაზარდოს ანგიონევროზის განვითარების რისკი.
ინდაპამიდი
წამლები, რომლებსაც შეუძლიათ გამოიწვიონ “ პირუეტის“ (torsade de pointes) ტიპის პოლიმორფული პარკუჭოვანი არითმია: ჰიპოკალიემიის განვითარების რისკის გათვალისწინებით, სიფრთხილით უნდა იქნას გამოყენებული ინდაპამიდი იმ წამლებთან ერთად, რომლებმაც შეიძლება გამოიწვიოს "პირუეტის“ პოლიმორფული პარკუჭოვანი ტაქიკარდია.მაგ. IA კლასის ანტიარითმული პრეპარატები (როგორიცაა ქინიდინი, ჰიდროქინიდინი, დიზოპირამიდი), III კლასის ანტიარითმული პრეპარატები (როგორიცაა ამიოდარონი, დოფეტილიდი, იბუტილიდი, ბრეტილიუმი, სოტალოლი), ზოგიერთი ნეიროლეფტიური საშუალებები(როგორიცაა ქლორპრომაზინი, ციამემაზინი, ლევომეპრომაზინი, ტიორიდაზინი, ტრიფლუოპერაზინი). ბენზამიდები (როგორიცაა ამისულპრიდი, სულპირიდი, სულტოპრიდი, ტიაპრიდი), ბუტიროფენონები (როგორიცაა დროპერიდოლი, ჰალოპერიდოლი), სხვა ნეიროლეფტიური საშუალებები (როგორიცაა პიმოზიდი), სხვა პრეპარატები, როგორიცაა ბეპრიდილი, ციზაპრიდი, დიფემანილი, ერითრომიცინი ი/ვ, ჰალოფანტრინი, მიზოლასტინი, მოქსიფლოქსაცინი, პენტამიდინი, სპარფლოქსაცინი, ვინკამინი ი/ვ, მეტადონი, ასტემიზოლი, ტერფენადინი
რეკომენდებულია ჰიპოკალიემიის პროფილაქტიკა, საჭიროების შემთხვევაში მისი კორექცია და QT ინტერვალის კონტროლი.
ამფოტერიცინი B ი/ვ, სისტემური გლუკო- და მინერალოკორტიკოიდები, ტეტრაკოსაქტიდი, საფაღარათე საშუალებები, რომლებიც
ასტიმულირებენ კუჭ-ნაწლავის მოტორიკას:
იზრდება ჰიპოკალიემიის განვითარების რისკი (ადიტიური ეფექტი). აუცილებელია სისხლის პლაზმაში კალიუმის შემცველობის მონიტორინგი და აუცილებლობის შემთხვევაში ჰიპოკალიემიისკორექცია; განსაკუთრებული სიფრთხილეა საჭირო საგულე გლიკოზიდებთან ერთდროული გამოყენებისას. უნდა იქნას გამოყენებული საფაღარათე საშუალებები, რომლებიც არ ასტიმულირებენ კუჭ-ნაწლავის ტრაქტს.
საგულე გლიკოზიდები: ჰიპოკალიემია აძლიერებს საგულე გლიკოზიდების ტოქსიკურ ეფექტს. ერთდროული გამოყენებისას საჭიროა გაკონტროლდეს კალიუმის შემცველობა სისხლის პლაზმაში და ეკგ მაჩვენებლები , საჭიროების შემთხვევაში, უნდა გადაწყდეს საკითხი თერაპიის გაგრძელების მიზანშეწონილობის შესახებ.
ალოპურინოლი: ინდაპამიდთან ერთდროულმა გამოყენებამ შეიძლება გაზარდოს ალოპურინოლის მიმართ ჰიპერმგრძნობელობის რეაქციების რისკი
ამლოდიპინი
CYP3A4 იზოფერმენტის ინდუქტორები: არ არსებობს მონაცემები ამლოდიპინზე CYP3A4 ინდუქტორების ზემოქმედების შესახებ. CYP3A4 ინდუქტორების (მაგ. რიფამპიცინი, კრაზანის პრეპარატები) ერთდროულმა გამოყენებამ შეიძლება გამოიწვიოს სისხლის პლაზმაში ამლოდიპინის კონცენტრაციის დაქვეითება.
სიფრთხილე უნდა იქნას დაცული ამლოდიპინის და CYP3A4 იზოფერმენტის ინდუქტორების ერთდროულად მიღებისას.
CYP3A4 იზოენზიმის ინჰიბიტორები: ამლოდიპინის და ძლიერი ან ზომიერი CYP3A4 ინჰიბიტორების (პროტეაზას ინჰიბიტორები, აზოლის ჯგუფის სოკოს საწინააღმდეგო საშუალებები, მაკროლიდები, როგორიცაა ერითრომიცინი ან კლარითრომიცინი, ვერაპამილი ან დილთიაზემი) ერთდროულმა გამოყენებამ შეიძლება გამოიწვიოს ამლოდიპინის კონცენტრაციის მნიშვნელოვანი ზრდა. აღნიშნული ფარმაკოკინეტიკური დარღვევების კლინიკური გამოვლინებები შეიძლება უფრო გამოხატული იყოს ხანდაზმულ პაციენტებში. ამასთან დაკავშირებით შეიძლება საჭირო გახდეს კლინიკური მდგომარეობის მონიტორინგი და დოზის კორექცია.
სამკურნალო პრეპარატების კომბინაციები, რომლებიც საჭიროებენ ყურადღებას
პერინდოპრილი/ინდაპამიდი/ამლოდიპინი
იმიპრამინის მსგავსი (ტრიციკლური) ანტიდეპრესანტები, ანტიფსიქოზური საშუალებები: გაზრდილი ჰიპოტენზიური ეფექტი და ორთოსტატული ჰიპოტენზიის რისკი (ადიტიური ეფექტი).
სხვა ანტიჰიპერტენზიული საშუალებები: შესაძლოა ანტიჰიპერტენზიული ეფექტის გაძლიერება , რაც გამოიწვევს არტერიული წნევის დამატებით დაქვეითებას.
კორტიკოსტეროიდები, ტეტრაკოსაქტიდი: ჰიპოტენზიური ეფექტის დაქვეითება (კორტიკოსტეროიდების მოქმედებით გამოწვეული მარილების და სითხის შეკავება)
პერინდოპრილი
ანტიჰიპერტენზიული საშუალებები და ვაზოდილატორები: ნიტროგლიცერინთან, სხვა ნიტრატებთან ან ვაზოდილატატორებთან ერთდროულმა გამოყენებამ შეიძლება გამოიწვიოს არტერიული წნევის დამატებითი დაქვეითება.
ალოპურინოლი, ციტოტოქსიური და იმუნოსუპრესიული საშუალებები, სისტემური კორტიკოსტეროიდები და პროკაინამიდი: აგფ ინჰიბიტორებთან ერთდროულმა გამოყენებამ შეიძლება გაზარდოს ლეიკოპენიის განვითარების რისკი.
ზოგადი ანესთეტიკები: აგფ ინჰიბიტორებმა შეიძლება გააძლიერონ ზოგიერთი საანესთეზიო პრეპარატის ჰიპოტენზიური ეფექტი.
დიურეტიკები (თიაზიდური და მარყუჟოვანი): დიურეტიკების მაღალი დოზებით გამოყენებამ შეიძლება გამოიწვიოს ჰიპოვოლემია, ხოლო პერინდოპრილის დამატებამ თერაპიაში შეიძლება გამოიწვიოს არტერიული ჰიპოტენზიის რისკი.
გლიპტინები (ლინაგლიპტინი, საქსაგლიპტინი, სიტაგლიპტინი, ვილდაგლიპტინი): აგფ ინჰიბიტორებთან ერთად გამოყენებისას არსებობს ანგიონევროზული შეშუპების გაზრდილი რისკი გლიპტინის მიერ დიპეპტიდილ პეპტიდაზა IV (DPP-IV) აქტივობის დათრგუნვის გამო.
სიმპათომიმეტიკები: სიმპათომიმეტიკებმა შეიძლება შეამცირონ აგფ ინჰიბიტორების ჰიპოტენზიური ეფექტები.
ოქროს პრეპარატები: იშვიათ შემთხვევებში, ნიტრიტოიდური რეაქციები (სიმპტომებში შედის სახის სიწითლე, გულისრევა, ღებინება და ჰიპოტენზია) დაფიქსირდა პაციენტებში, რომლებიც ღებულობდნენ ინტრავენურად ოქროს პრეპარატებს და აგფ ინჰიბიტორებს, მათ შორის პერინდოპრილს.
ინდაპამიდი
მეტფორმინი:თირკმლის ფუნქციური უკმარისობა, რომელიც შეიძლება განვითარდეს დიურეტიკების, განსაკუთრებით მარყუჟული დიურეტიკების მეტფორმინთან ერთდროული გამოყენებისას, ამ დროს იზრდება ლაქტური აციდოზის განვითარების რისკს. მეტფორმინი არ უნდა იქნას გამოყენებული, თუ პლაზმაში კრეატინინის დონე აღემატება 15 მგ/ლ (135 მკმოლ/ლ) მამაკაცებში და 12 მგ/ლ (110 მკმოლ/ლ) ქალებში
იოდის შემცველი კონტრასტული საშუალებები: დიურეტიკებით გამოწვეული დეჰიდრატაციის შემთხვევაში, იზრდება თირკმელების მწვავე უკმარისობის განვითარების რისკი, განსაკუთრებით იოდის შემცველი კონტრასტული საშუალებების მაღალი დოზების გამოყენებისას. იოდის შემცველი კონტრასტული საშუალებების გამოყენებამდე უნდა ჩატარდეს რეჰიდრატაცია.
კალციუმის მარილები: ჰიპერკალციემიის განვითარების რისკი თირკმელებით კალციუმის ელიმინაციის შემცირების გამო.
ციკლოსპორინი: კრეატინინის დონის გაზრდის რისკი ციკლოსპორინის კონცენტრაციის შეცვლის გარეშე, თუნდაც ნორმალური წყლისა და ელექტროლიტების დონის შემთხვევაში.
ამლოდიპინი
ატორვასტატინი, დიგოქსინი, ვარფარინი ან ციკლოსპორინი: კლინიკურ კვლევებში ამლოდიპინის ეფექტი ატორვასტატინის, დიგოქსინის, ვარფარინის ან ციკლოსპორინის ფარმაკოკინეტიკაზე არ დაფიქსირებულა.
ტაკროლიმუსი: ამლოდიპინთან ერთად გამოყენებისას სისხლში ტაკროლიმუსის დონის მომატების რისკი იზრდება. ამლოდიპინთან ერთდროული გამოყენებისას ტაკროლიმუსის ტოქსიკური ეფექტების თავიდან ასაცილებლად საჭიროა სისხლში მისი დონის მონიტორინგი და საჭიროების შემთხვევაში დოზის კორექტირება.
რაპამიცინის (mTOR) ინჰიბიტორების მექანიკური სამიზნე: mTOR ინჰიბიტორები (სიროლიმუსი, ტემსიროლიმუსი, ევეროლიმუსი) CYP3A სუბსტრატებს წარმოადგენენ . ამლოდიპინი სუსტი CYP3A ინჰიბიტორია . mTOR ინჰიბიტორებთან ერთად მიღებისას ამლოდიპინმა შეიძლება გააძლიეროს მათი ეფექტი.
ციკლოსპორინი: საჭიროა ციკლოსპორინის დონის კონტროლი თირკმლის ტრანსპლანტაციის მქონე პაციენტებში, რომლებიც იღებენ ამლოდიპინს და აუცილებლობის შემთხვევაში შემცირებული უნდა იქნას ციკლოსპორინის დოზა.
სიმვასტატინი: ამლოდიპინის 10 მგ და სიმვასტატინის 80 მგ მრავალჯერადი დოზების ერთად მიღებისას აღინიშნა სიმვასტატინის კონცენტრაციის 77%-ით მატება , სიმვასტატინის იზოლირებულად მიღებულ დოზებთან შედარებით. პაციენტებში, რომლებიც იღებენ ამლოდიპინს, სიმვასტატინის დოზა უნდა შემცირდეს 20 მგ-მდე დღეში.
გამოყენება ორსულობისა და ლაქტაციის პერიოდში
პერინდოპრილი
აგფ ინჰიბიტორების გამოყენება არ არის რეკომენდებული ორსულობის პირველ ტრიმესტრში.
აგფ ინჰიბიტორების გამოყენება უკუნაჩვენებია ორსულობის მეორე და მესამე ტრიმესტრში. ორსულობის დაგეგმვისას პრეპარატის მიღება უნდა შეწყდეს და დაინიშნოს სხვა ანტიჰიპერტენზიული პრეპარატები, რომლებიც დამტკიცებულია ორსულობის დროს გამოსაყენებლად. ორსულობის გამოვლინის შემთხვევაში, აგფ ინჰიბიტორებით მკურნალობა დაუყოვნებლივ უნდა შეწყდეს და აუცილებლობის შემთხვევაში დაინიშნოს სხვა ანტიჰიპერტენზიული თერაპია. ახალშობილები, რომელთა დედებიც იღებდნენ აგფ ინჰიბიტორებს ორსულობის დროს, უნდა იმყოფებოდნენ მკაცრი სამედიცინო მეთვალყურეობის ქვეშ არტერიული ჰიპოტენზიის რისკის გამო. ძუძუთი კვების დროს პერინდოპრილის გამოყენების შესახებ ინფორმაციის ნაკლებობის გამო, მისი გამოყენება რეკომენდებული არ არის; ამ პერიოდში სასურველია ალტერნატიული მკურნალობა უსაფრთხოების უფრო შესწავლილი პროფილის მქონე მედიკამენტებით, განსაკუთრებით ახალშობილთა და დღენაკლულ ჩვილთა კვებისას.
ინდაპამიდი
ამ დროისთვის, ორსულობის დროს, ინდაპამიდის გამოყენების შესახებ საკმარისი მონაცემები არ არსებობს (აღწერილია 300-ზე ნაკლები შემთხვევა). ორსულობის მესამე ტრიმესტრში თიაზიდური დიურეტიკების ხანგრძლივმა გამოყენებამ შეიძლება გამოიწვიოს დედის ჰიპოვოლემია და საშვილოსნოს პლაცენტური სისხლის ნაკადის დაქვეითება, რაც იწვევს ფეტოპლაცენტურ იშემიას და ნაყოფის ზრდის შეფერხებას. იშვიათ შემთხვევებში, მშობიარობამდე ცოტა ხნით ადრე დიურეტიკების მიღებისას ახალშობილებს უვითარდებათ ჰიპოგლიკემია და თრომბოციტოპენია. ცხოველებზე ჩატარებულმა კვლევებმა არ აჩვენა პირდაპირი ან არაპირდაპირი გავლენა რეპროდუქციულ ტოქსიკურობაზე. ამ დროისთვის არ არსებობს სანდო ინფორმაცია ინდაპამიდის ან მისი მეტაბოლიტების დედის რძეში გამოყოფის შესახებ. ნაყოფი/ახალშობილისთვის რისკი არ არის გამორიცხული. თიაზიდური დიურეტიკების მიღება იწვევს დედის რძის რაოდენობის შემცირებას ან ლაქტაციის დათრგუნვას. ამ შემთხვევაში ახალშობილს შეიძლება განუვითარდეს ჰიპოკალიემია და ჰიპერმგრძნობელობა სულფონამიდის წარმოებულების მიმართ.
ამლოდიპინი
ამლოდიპინი გამოიყოფა დედის რძეში. ამლოდიპინის მოქმედება ახალშობილზე უცნობია. გადაწყვეტილების მიღებისას გაგრძელდეს/შეწყდეს ძუძუთი კვება/ამლოდიპინის მიღება, გასათვალისწინებელია ძუძუთი კვების სარგებელი ბავშვისთვის და ამლოდიპინის გამოყენების სარგებელი დედისთვის.
გავლენა სატრანსპორტო საშუალებების და სხვა პოტენციურად საშიში მექანიზმების მართვის უნარზე
სატრანსპორტო საშუალებების და მექანიზმების მართვის უნარზე პრეპარატის ზემოქმედების კვლევები არ ჩატარებულა. პრეპარატის გამოყენების ფონზე : თავბრუსხვევის, თავის ტკივილის, სისუსტის, გულისრევის შესაძლო განვითარების გამო საჭირო სიფრთხილის დაცვა სატრანსპორტო საშუალებების მართვისას და სხვა მექანიზმებთან მუშაობისას, რომლებიც საჭიროებენ ყურადღების კონცენტრაციას და ფსიქომოტორული რეაქციების სიჩქარეს.
მიღების წესი და დოზირება
ამპეკორი™ მიიღება პერორალურად, ერთი ტაბლეტი ერთხელ დღე-ღამეში.
პრეპარატის დოზა შეირჩევა მისი ცალკეული კომპონენტების დოზების წინასწარი ტიტრირების შემდეგ. ტაბლეტების მიღება სასურველია დილით, ჭამის წინ.
პაციენტების სპეციალურ ჯგუფებთან დაკავშირებული დამატებითი მონაცემები
თირკმლის უკმარისობის მქონე პაციენტები
პრეპარატი უკუნაჩვენებია პაციენტებში თირკმლის მძიმე უკმარისობით (კკ ნაკლები 30 მლ/წთ).
პაციენტები თირკმლის ზომიერი უკმარისობით (კკ 30-60 მლ/წთ) ამპეკორი™ ფორტე დოზებით 5 მგ/2,5 მგ/8,14 მგ და 10 მგ/2,5 მგ/8,14 მგ უკუნაჩვენებია. მკურნალობის დაწყება რეკომენდებულია მონოკომპონენტების დოზების შერჩევით. მუდმივი სამედიცინო მეთვალყურეობა მოიცავს სისხლის პლაზმაში კრეატინინის და კალიუმის კონცენტრაციის რეგულარულ მონიტორინგს. პერინდოპრილის ერთდროული გამოყენება ალისკირენთან უკუნაჩვენებია პაციენტებში თირკმლის ფუნქციის დარღვევით (GFR ნაკლები 60 მლ/წთ/1,73 მ2).
ღვიძლის უკმარისობის მქონე პაციენტები
პრეპარატი უკუნაჩვენებია ღვიძლის მძიმე უკმარისობის მქონე პაციენტებში. ღვიძლის მსუბუქი და ზომიერი უკმარისობის დროს დოზის შერჩევა სიფრთხილით უნდა მოხდეს, ვინაიდან ამ ჯგუფის პაციენტებისთვის ცალსახა რეკომენდაციები ამლოდიპინის დოზირების შესახებ არ არსებობს .
პედიატრიული პაციენტები
ამჟამად არ არსებობს მონაცემები ბავშვებში და მოზარდებში პრეპარატის უსაფრთხო და ეფექტური გამოყენების შესახებ.
ხანდაზმული პაციენტები
ხანდაზმულ პაციენტებში პერინდოპრილატის გამოყოფა შენელებულია.მკურნალობა უნდა ჩატარდეს თირკმლის ფუნქციის გათვალისწინებით.
გვერდითი მოვლენები
გვერდითი მოვლენების განვითარების სიხშირე: ძალიან ხშირად (≥1/10); ხშირად (≥1/100-დან <1/10-მდე); არცთუ ხშირად (≥1/1000-დან <1/100-მდე); იშვიათად (≥1/10000-დან <1/1000-მდე); ძალიან იშვიათად (<1/10000); უცნობი სიხშირით (არსებული მონაცემების საფუძველზე სიხშირის დადგენა შეუძლებელია).
ინფექციები და ინვაზიები
პერინდოპრილი
ძალიან იშვიათად:რინიტი
ამლოდიპინი
არცთუ ხშირად: რინიტი
სისხლმბადი და ლიმფური სისტემის დარღვევები
პერინდოპრილი
არცთუ ხშირად*- ეოზინოფილია
ძალიან იშვიათად: აგრანულოციტოზი, პანციტოპენია, ლეიკოპენია, ნეიტროპენია,ჰემოლიზური ანემია, თრომბოციტოპენია.
ინდაპამიდი
ძალიან იშვიათად: აგრანულოციტოზი, აპლასტიკური ანემია, ლეიკოპენია, ჰემოლიზური ანემია, თრომბოციტოპენია
იმუნური სისტემის დარღვევები
ინდაპამიდი
არცთუ ხშირად: ჰიპერმგრძნობელობა.
ამლოდიპინი
ძალიან იშვიათად: ჰიპერმგრძნობელობა.
მეტაბოლიზმის და კვების დარღვევები
პერინდოპრილი
არცთუ ხშირად*: ჰიპოგლიკემია, ჰიპერკალიემია (შექცევადია პრეპარატის მიღების შეწყვეტის შემდეგ), ჰიპონატრიემია.
ინდაპამიდი
ძალიან იშვიათად: ჰიპერკალციემია;
უცნობი სიხშირით: ჰიპონატრიემია, კალიუმის დონის დაქვეითება და ჰიპოკალიემიის განვითარება, განსაკუთრებით მნიშვნელოვანი რისკის ქვეშ მყოფი პაციენტებისთვის.
ამლოდიპინი
ძალიან იშვიათად: ჰიპერგლიკემია.
ფსიქიკური დარღვევები
პერინდოპრილი
არცთუ ხშირად: განწყობის ცვლილებები (მათ შორის შფოთვა), ძილის დარღვევა,
ძალიან იშვიათი: დაბნეულობა
ამლოდიპინი
არცთუ ხშირად: უძილობა, განწყობის ცვლილებები (შფოთვის ჩათვლით), დეპრესია;
იშვიათად: დაბნეულობა.
ნერვული სისტემის დარღვევები
პერინდოპრილი
ხშირად: თავბრუსხვევა, თავის ტკივილი, პარესთეზია, დისგეუზია (გემოვნების გაუკუღმართება);
არცთუ ხშირად*: ძილიანობა, სისუსტე;
ძალიან იშვიათად: ინსულტი, შესაძლოა მაღალი რისკის მქონე პაციენტებში არტერიული წნევის გადაჭარბებული შემცირების გამო.
ინდაპამიდი
იშვიათად: თავის ტკივილი, პარესთეზია;
უცნობი სიხშირით: გაბრუება.
ამლოდიპინი
ხშირად: თავბრუსხვევა, თავის ტკივილი, ძილიანობა;
არცთუ ხშირად: პარესთეზია, ჰიპოესთეზია, დისგეუზია (გემოვნების გაუკუღმართება), ტრემორი, სისუსტე;
ძალიან იშვიათად: ჰიპერტენზია, პერიფერიული ნეიროპათია;
უცნობი სიხშირით: ექსტრაპირამიდული აშლილობა (ექსტრაპირამიდული სინდრომი).
ვიზუალური დარღვევები
პერინდოპრილი
ხშირად მხედველობის დაქვეითება.
ინდაპამიდი
უცნობი სიხშირით: მხედველობის დაქვეითება, მიოპია, მხედველობის დაბინდვა.
ამლოდიპინი
არცთუ ხშირად: მხედველობის დაქვეითება, დიპლოპია.
სმენის ორგანოსა და ლაბირინთის დარღვევები
პერინდოპრილი
ხშირად: ტინიტუსი, თავბრუსხვევა.
ინდაპამიდი
იშვიათად: თავბრუსხვევა.
ამლოდიპინი
არცთუ ხშირად: ტინიტუსი.
დარღვევები გულ-სისხძარღვთა მხრიდან
პერინდოპრილი
არცთუ ხშირად*: პალპიტაცია, ტაქიკარდია;
ძალიან იშვიათად: სტენოკარდია, არითმია (ბრადიკარდიის, პარკუჭოვანი ტაქიკარდიის და წინაგულების ფიბრილაციის ჩათვლით), მიოკარდიუმის ინფარქტი, შესაძლოა მაღალი რისკის მქონე პაციენტებში არტერიული წნევის გადაჭარბებული დაქვეითების გამო.
ინდაპამიდი
ძალიან იშვიათად: არითმია (ბრადიკარდიის, პარკუჭოვანი ტაქიკარდიის და წინაგულების ფიბრილაციის ჩათვლით);
უცნობი სიხშირით: (torsade de pointes) ტიპის პოლიმორფული პარკუჭოვანი ტაქიკარდია (შესაძლოა ფატალური).
ამლოდიპინი
ხშირად: გახშირებული გულისცემა
ძალიან იშვიათად: არითმია (მათ შორის ბრადიკარდია, პარკუჭოვანი ტაქიკარდია და მოციმციმე არითმია), მიოკარდიუმის ინფარქტი, შესაძლოა მაღალი რისკის მქონე პაციენტებში არტერიული წნევის გადაჭარბებული დაქვეითების გამო.
დარღვევები სისხლძარღვების მხრიდან
პერინდოპრილი
ხშირად: არტერიული ჰიპოტენზია (და მასთან დაკავშირებული სიმპტომები);
არცთუ ხშირად: ვასკულიტი*, რეინოს ფენომენი.
ინდაპამიდი
ძალიან იშვიათად: არტერიული ჰიპოტენზია (და მასთან დაკავშირებული სიმპტომები).
ამლოდიპინი
ხშირად: სისხლის მოწოლა სახეზე;
არცთუ ხშირად: არტერიული ჰიპოტენზია (და მასთან დაკავშირებული სიმპტომები);
ძალიან იშვიათად: ვასკულიტი
სუნთქვის, გულმკერდის და შუასაყარის დარღვევები
პერინდოპრილი
ხშირად: ხველა, ქოშინი;
არცთუ ხშირად: ბრონქოსპაზმი;
ძალიან იშვიათად: ეოზინოფილური პნევმონია.
ამლოდიპინი
არცთუ ხშირად: ქოშინი;
ძალიან იშვიათად: ხველა.
კუჭ-ნაწლავის დარღვევები
პერინდოპრილი
ხშირად: მუცლის ტკივილი, ყაბზობა, დიარეა, დისპეფსია, გულისრევა, ღებინება;
არცთუ ხშირად: პირის სიმშრალე;
ძალიან იშვიათად: პანკრეატიტი.
ინდაპამიდი
არცთუ ხშირად: ღებინება;
იშვიათად: ყაბზობა, გულისრევა, პირის სიმშრალე;
ძალიან იშვიათად: პანკრეატიტი.
ამლოდიპინი
ხშირად: მუცლის ტკივილი, გულისრევა;
არცთუ ხშირად: ყაბზობა, დიარეა, დისპეფსია, ღებინება, პირის სიმშრალე, ნაწლავის ჩვევების შეცვლა;
ძალიან იშვიათად: ჰიპერტროფიული გინგივიტი, პანკრეატიტი, გასტრიტი.
ღვიძლისა და სანაღვლე გზების დარღვევები
პერინდოპრილი
ძალიან იშვიათად: ჰეპატიტი.
ინდაპამიდი
ძალიან იშვიათად: ღვიძლის ფუნქციის დარღვევა;
უცნობი სიხშირით: ჰეპატიტი.
ძალიან იშვიათად: თირკმლის უკმარისობა.
ამლოდიპინი
არცთუ ხშირად: შარდის დისფუნქცია, ნიქტურია, პოლაკიურია.
რეპროდუქციული სისტემის და სარძევე ჯირკვლების დარღვევები
პერინდოპრილი
არცთუ ხშირად: ერექციული დისფუნქცია.
ამლოდიპინი
არახშირი: ერექციული დისფუნქცია, გინეკომასტია.
ზოგადი დარღვევები და რეაქციები ინექციის ადგილზე
პერინდოპრილი
ხშირად: ასთენია;
არცთუ ხშირად*: გულმკერდის ტკივილი, სისუსტე, პერიფერიული შეშუპება, ცხელება.
ინდაპამიდი
იშვიათად: მომატებული დაღლილობა.
ამლოდიპინი
ხშირად: მომატებული დაღლილობა, შეშუპება;
არცთუ ხშირად: ასთენია, ტკივილი გულმკერდის არეში, ტკივილი, სისუსტე.
ლაბორატორიული და ინსტრუმენტული მონაცემები
პერინდოპრილი
არცთუ ხშირად: *: სისხლში შარდოვანას კონცენტრაციის მომატება, სისხლში კრეატინინის დონის მომატება;
იშვიათად: სისხლში ბილირუბინის დონის მომატება, ღვიძლის ფერმენტების დონის მომატება;
ძალიან იშვიათად: ჰემატოკრიტის და ჰემოგლობინის დონის დაქვეითება.
ინდაპამიდი
უცნობი სიხშირით: ღვიძლის ფერმენტების დონის მომატება, ეკგ-ზე QT ინტერვალის გახანგრძლივება, გლუკოზის დონის მომატება, შარდმჟავას დონის მომატება.
ამლოდიპინი
არცთუ ხშირად: წონის მომატება ან დაკლება;
ძალიან იშვიათად: ღვიძლის ფერმენტების დონის მომატება.
დაზიანებები, ინტოქსიკაციები, გართულებები ჩარევების შემდგომ
პერინდოპრილი
იშვიათად*: დაცემა.
სპონტანური მონაცემებით გამოვლენილი არასასურველი რეაქციების სიხშირე შეფასდა კლინიკური კვლევების შედეგების საფუძველზე.
სხვა აგფ ინჰიბიტორების გამოყენებისას აღწერილია ანტიდიურეზული ჰორმონის არასათანადო სეკრეციის სინდრომი. ანტიდიურეზული ჰორმონის არასათანადო სეკრეციის სინდრომი ძალზე იშვიათია, მაგრამ შეიძლება ჩაითვალოს აგფ ინჰიბიტორებთან, მათ შორის პერინდოპრილთან დაკავშირებულ შესაძლო გართულებად.
ცნობები საეჭვო გვერდითი რეაქციების შესახებ
საეჭვო გვერდითი რეაქციების შესახებ ცნობები წამლის რეგისტრაციის შემდეგ მნიშვნელოვანია. აღნიშნული იძლევა პრეპარატის სარგებლი/რისკის თანაფარდობის გრძელვადიანი მონიტორინგის შესაძლებლობას
არასასურველი ეფექტების გამოვლენის შეთხვევაში მიმართეთ ექიმს
დოზის გადაჭარბება
ადამიანებში ამპეკორის™ დოზის გადაჭარბების შესახებ ინფორმაცია არ არსებობს.
პერინდოპრილი/ინდაპამიდის კომბინაციის დროს
სიმპტომები
ჭარბი დოზირების შემთხვევაში ყველაზე სავარაუდო გვერდითი რეაქციაა ჰიპოტენზია, რომელიც ზოგჯერ ასოცირდება გულისრევასთან, ღებინებასთან, კრუნჩხვასთან თავბრუსხვევასთან, ძილიანობასთან, ცნობიერების დაბინდვასთან, ოლიგურიასთან (რომელიც შეიძლება გადაიზარდოს ანურიაში ჰიპოვოლემიის გამო). შეიძლება მოხდეს წყალ-მარილოვანი მეტაბოლიზმის დარღვევა (ნატრიუმის და კალიუმის დაბალი დონე).
მკურნალობა
უპირველეს ყოვლისა, აუცილებელია ორგანიზმში მოხვედრილი ნივთიერებების სწრაფად გამოდევნა კუჭის გამორეცხვით და/ან გააქტიურებული ნახშირის მიღებით, შემდეგ კი წყლისა და ელექტროლიტური ბალანსის ნორმალურ დონეზე აღდგენა სპეციალიზებულ სამედიცინო დაწესებულებაში. გამოხატული ჰიპოტენზიის შემთხვევაში, პაციენტი უნდა მოთავსდეს ზურგზე მწოლიარე მდგომარეობაში, დახრილი თავით. აუცილებლობის შემთხვევაში შესაძლებელია მოხდეს იზოტონური ფიზიოლოგიური ხსნარის ინტრავენური ინფუზია ან სითხის რეანიმაციის ნებისმიერი სხვა მეთოდის გამოყენება.
პერინდოპრილატი, პერინდოპრილის აქტიური ფორმა, შეიძლება დაექვემდებაროს დიალიზს.
ამლოდიპინისთვის
ადამიანებში ამლოდიპინის დოზის გადაჭარბების შესახებ ინფორმაცია შეზღუდულია.
სიმპტომები
არსებული მონაცემები მიუთითებს, რომ გამოხატულმა ჰიპერდოზირებამ შეიძლება გამოიწვიოს გადაჭარბებული პერიფერიული ვაზოდილატაცია და შესაძლო რეფლექტორული ტაქიკარდია. არის ცნობები გამოხატული და სავარაუდოდ გახანგრძლივებული სისტემური ჰიპოტენზიისა, შოკამდეც კი ლეტალური შედეგით.
მკურნალობა
ამლოდიპინის ზედოზირებით გამოწვეული, კლინიკურად მნიშვნელოვანი ჰიპოტენზია, მოითხოვს გულ-სისხლძარღვთა სისტემის ფუნქციის შემანარჩუნებელ აქტიური ღონისძიებებს , გულის და რესპირატორული პარამეტრების მონიტორინგს, ქვედა კიდურების აწევას, მოცირკულირე სითხის საჭირო მოცულობის უზრუნველყოფას და გამოყოფილი შარდის რაოდენობის კონტროლის ჩათვლით. სისხლძარღვთა ტონუსის და არტერიული წნევის აღსადგენად შეიძლება გამოყენებულ იქნას სისხლძარღვთა შემავიწროვებელი პრეპარატები, იმ პირობით, რომ არ არსებობს უკუჩვენებები მათ გამოყენებასთან დაკავშირებით. კალციუმის არხის ბლოკადის შედეგების აღმოსაფხვრელად, კალციუმის გლუკონატის ინტრავენური შეყვანა შეიძლება სასარგებლო იყოს.ზოგიერთ შემთხვევაში, შეიძლება ეფექტური იყოს კუჭის ამორეცხვა. ჯანმრთელ მოხალისეებში, 10 მგ ამლოდიპინის მიღებიდან დაუყოვნებლივ ან 2 საათის განმავლობაში, გააქტიურებული ნახშირის გამოყენებამ გამოიწვია პრეპარატის შეწოვის მნიშვნელოვანი დაქვეითება. იმის გამო, რომ ამლოდიპინი ძლიერად უკავშირდება პლაზმის ცილებს, დიალიზი სავარაუდოდ არაეფექტურია.
გამოშვების ფორმა
10 მგ / 1,25 მგ / 4,07 მგ აპკიანი გარსით დაფარული ტაბლეტები განლაგებული ბლისტერზე. 3 ბლისტერი (30 ტაბლეტი) შეფუთულია მუყაოს კოლოფში გამოყენების ინსტრუქციასთან ერთად.
შენახვის პირობები:
ინახება ტემპერატურაზე არაუმეტეს 250C, ორგინალურ შეფუთვაში და ბავშვებისთვის მიუწვდომელ ადგილზე
ვარგისობის ვადა
2 წელი
არ გამოიყენება ვარგისობის ვადის გასვლის შემდეგ.